Hoi allemaal!

Hier dan eindelijk mijn eerste verhaaltje. Excuus dat jullie er lang op moesten wachten. De reden hiervoor is dat ik simpelweg niets leuks te vertellen had, laat ik maar niet te veel in detail treden en mijn aankomst in Mexico vooral een ‘cultuurshock’ noemen. Onderstaande quotes van mijn huisgenoten zeggen waarschijnlijk genoeg over de omstandigheden in het huis;

Ethan over de douche: ‘Just stand in the middle and don’t touch anything.’

Diane over mij: ‘When there is an earthquake and we have to hide under the bed, Marloes will probably first check whether it’s clean or not.’

Verder is Nick ook niet echt een leuk persoon om voor te werken. Hij gaat volledig voorbij aan het feit dat we hier vrijwillig zitten, verwacht van alles van ons maar is zelf niet bereid om er tijd in te steken. Op de eerste dag kregen we een map met de tekst ‘welcome’ om te lezen. Een warm welkom was het zeker niet want de hele map staat vol met verwijten over fouten die studenten maken! Dat er fouten gemaakt worden is overigens helemaal niet vreemd als je bedenkt dat hij ons echt totaal niet begeleid. Alles moet worden uitgevonden via de ‘instruction sheets’ omdat hij naar eigen zeggen nogal druk is. Ik ben ervan overtuigd dat we veel van zijn werk uit handen kunnen nemen als hij ons iets meer waardering geeft en begeleiding biedt ipv het alleen maar laat weten als we iets niet goed doen. Het grootste ding waar ik op het moment mee zit is dat ik ondertussen wel weet wat ik aan het doen ben (HEEL SAAI computerwerk) maar niet weet WAARVOOR ik iets doe. Zelfs als ik die vraag stel is meneer ‘te druk’. Eigenlijk vind ik het belachelijk dat ik die vraag überhaupt moet stellen en hij dit niet uit zichzelf heeft verteld. Als vrijwilliger wil je toch op zijn minst weten wat het nut is van het werk wat je verricht of niet?

Afijn dat was het hoofdstuk Nick. Ik ben hier niet voor hem, ik ben hier voor de vulkaan! In mijn vooraf gemaakte plaatje kon ik haar zien vanaf het huis. Helaas is niets minder waar: er is maar 1 punt op de route naar de uni waarbij je er uitzicht op hebt maar aangezien het regenseizoen is zie je 9 van de 10 keer alleen maar wolken. Afgelopen dinsdag was het dan eindelijk zo ver; we gingen op veldwerk! De auto (pick-up) die we gebruiken om op locatie te komen is al een item op zich. Van buiten ziet hij er best oke uit maar schijn bedriegt! Van binnen is het een grote stofzooi met een zootje onderdelen op de grond die nodig zijn in geval van pech. Hierdoor moet je jezelf opvouwen als je op de achterbank wilt zitten. De tank met koelvloeistof is dusdanig lek dat deze voor iedere trip gevuld moet worden met water en in geval van een verre trip moet dit halverwege nog eens worden herhaald. De deur aan de kant van de bijrijder kan alleen worden geopend vanaf de binnenkant en de klep van de laadbak kan überhaupt niet open worden gedaan waardoor je alle behoorlijk zware equipment behoorlijk hoog moet optillen om het in de truck te kunnen laden. Het schijnt regelmatig voor te komen dat studenten halverwege een trip vast komen te zitten met pech. Gelukkig verliep onze reis voorspoedig.

Eenmaal op locatie was de vulkaan nergens te bekennen doordat ze was bedenkt onder een dik pakket wolken. We besloten toen in ieder geval alvast de infrasound op te stellen aangezien dit het enige apparaat is wat ook goed werkt met wolken (het meet laagfrequente geluiden die de vulkaan produceert bij een uitbarsting en wij zelf niet kunnen horen). Vlak daarna begon het as te regenen! Helaas hebben we de bijbehorende explosie niet kunnen zien. Voor de avond en nacht installeerde we de infrarood camera. Deze camera meet temperaturen en hierdoor kan je de vulkaan ook ’s nachts zien (zolang het helder is). De camera moet constant in de gaten worden gehouden aangezien het zonde is om hem aan te hebben als het bewolkt is en je zo veel mogelijk opnames wilt maken als het helder is. Daardoor werkten we ’s nachts in shifts. Ik had de shift van 00.30 tot 2.30 en om 7.00 moesten we allemaal weer op zijn. Natuurlijk kon ik niet slapen van 21.00 tot 00.30 omdat ik het idee had dat ik MOEST slapen en daardoor alleen maar de uren tot mijn shift aan het aftellen was. Op het tijdstip na had ik echt mazzel met mijn shift want vlak voor mijn shift (letterlijk 10 min ervoor) werd het helder en was de vulkaan in beeld gekomen. Ook waren er 3 explosies tijdens mijn shift die er best gaaf uit zien op de thermal camera! De rest van de nacht waren er in totaal maar 2 explosies. Sowieso was het geen straf om op te zijn want je kon letterlijk de complete melkweg bekijken en heb zelfs 3 vallende sterren gezien! Een half uur voor het einde van mijn shift kwam Diana uit de tent (wij deelden een tent en zij had de shift voor mij) en besloot mij gezelschap te houden omdat ze nog geen oog dicht had gedaan doordat ze het steenkoud had omdat haar slaapzak voor kleine kinderen bleek te zijn. Eenmaal in de tent kwam ik niet meer bij van het lachen want ik heb serieus nog nooit zo’n kleine slaapzak gezien! Ze kon er letterlijk alleen haar benen in kwijt dus ik heb haar mijn jas afgestaan zodat ze het in ieder geval nog een beetje warm kon krijgen. De volgende morgen kregen we nog een toegift van de vulkaan met 4 explosies (zie foto’s). Hopelijk kunnen we snel weer op veldwerk!

Liefs Marloes