Het onbekende willen verkennen, de drang om oude ruïnes of grotten binnen te treden wanneer er af wordt geraden om naar binnen te gaan en een verlangen om dingen te doen waarvan niet veel mensen kunnen zeggen dat ze het gedaan hebben... Geen idee of het een normaal menselijk trekje is of slechts een vreemde tik van mij. Eén ding weet ik wel: iedere ervaring die aan een of meer van bovenstaande criteria voldoet maakt me gelukkig en mijn leven een stukje completer.

Hoewel ik het hier absoluut niet de hele tijd naar mijn zin heb (door het aantal werkuren, de toestand van de computers en apparatuur waarmee ik moet werken en het ‘huis’ waarin we verblijven) krijg ik hier wel unieke kansen die ik de rest van mijn leven niet meer zal vergeten.

Zoals jullie hebben kunnen zien aan de foto’s hebben we een aantal weken geleden een vlucht gemaakt rondom de vulkaan. De vlucht duurde in totaal een uur en we maakten gebruik van een vliegtuigje waar je met 6 personen (inclusief piloot) in past. Super gaaf om de vulkaan vanuit de lucht te kunnen zien! Mijn opdracht was om zo veel mogelijk foto’s te maken voor mijn eigen ‘project’ dus eigenlijk heb ik de vulkaan vooral door de lens van de camera gezien. In het lab (al noem ik het zelf liever rommelig kantoor) ben ik bezig twee 3D modellen te maken van de krater; één van voor de grote uitbarsting van juli en één van daarna. De 3D modellen zelf worden geconstrueerd door middel van foto’s uit verschillende hoeken in elkaar te passen. Het idee is om deze modellen met elkaar te vergelijken en uiteindelijk het verloren volume (gesteente) te berekenen.

Een tweede unieke kans betreft het eiland Socorro. Dit is een vulkanisch eiland welke 600 km uit de Mexicaanse kust ligt. Op dit eiland heeft de Mexicaanse marine een basis en behalve het Mexicaanse marine personeel mag geen enkele toerist of gewone Mexicaan hier aan land komen. Blijkbaar worden er wel sporadisch geologen/vulkanologen op het eiland toegelaten en in november ben ik een van hen! Volledig geregeld is het nog niet want Nick moet toestemming vragen aan een zootje hoge marine figuren maar hij is er redelijk zeker van dat hij die toestemming gaat krijgen. Als we gaan varen we mee met een marine schip en duurt het ruim een dag om er te komen.

Verder proberen we al een aantal weken naar de lava flow ‘Monte Grande’ te gaan welke is ontstaan bij de uitbarsting van juli om te checken of die eindelijk tot stilstand is gekomen. Tot nu toe zit het ons nog niet erg mee! De eerste ‘poging’ werd de avond van te voren gecanceld omdat het weer toch niet goed genoeg was. De tweede en derde poging werden ’s morgens gecanceld wederom omdat het weer niet mee zat. Onze vierde poging was gisteren, het weer was perfect dus we konden eindelijk op weg! Op de heenweg zagen we een explosie inclusief pyroclastic flow (zie webcam foto welke beter is dan de mijne). Na een flink eind rijden kwamen we bij de poort waarachter de forbidden zone begint. Nick vroeg mij om uit te stappen en de poort te openen maar deze bleek op slot! Omdat hij mij niet geloofde stapte hij zelf ook uit om het te checken maar uiteraard had ik gelijk. Volgens Nick was het voor het eerst sinds een jaar dat de poort op slot zat en natuurlijk had hij geen sleutel bij zich wat betekende dat we terug moesten rijden naar het dichtstbijzijnde dorp (30 min, enkele reis). Eenmaal aangekomen vond Nick na lang zoeken iemand met een sleutel. Toen Nick de sleutel aan mij gaf had ik sterk het gevoel dat dit niet de juiste sleutel was en heb dat ook uitgesproken tegen Nick. Nick zei dat die man niet 100% zeker maar toch wel 99% zeker was dat dit de goede sleutel was en vond dat we het moesten proberen. Je raad het al; ik had weer gelijk en de sleutel paste niet.... Resultaat: een chagrijnige Nick, opbouwende wolken rondom de vulkaan waardoor een nieuwe poging weinig zin meer zou hebben en een 4 uur durend autoritje voor niks! Al met al heb ik genoten van het uitzicht en was het een stuk beter dan de hele morgen in het rommelige kantoor.

Tot slot nog even een lijstje met dingen die normaal schijnen te zijn in Mexico:

-Volkswagen kevers, heeeeel veel Volkswagen kevers.

-Kleine schattige meisjes die mij omsingelen en graag met me willen praten.

-Datzelfde geldt voor mannen, ongeacht hun leeftijd.. gelukkig zijn die wel alleen!

-Vrijwel geen eten kunnen vinden zonder suiker. Het zit echt OVERAL in.

-Heel veel straatverkopers! De helft wordt vergezeld door enge muziekjes.

-Altijd slippers aan hebben en alsnog constant zwarte voeten hebben.

Liefs Marloes

P.S. Nick laat ons in een truck rijden met o.a. banden waar vrijwel geen profiel meer op zit en een handrem die niet goed werkt. Julia (een van de andere studenten) gaat een crowd funding actie opzetten om de truck te repareren zodat de kans dat we levend thuiskomen een stukje groter word. Waarschijnlijk zie je dit binnenkort verschijnen op mijn Facebook pagina!