Hoi allemaal!

Mijn laatste verhaaltje is alweer even geleden en eindigde in een cliffhanger, hoog tijd dus voor een nieuw verhaal. Zoals jullie ongetwijfeld allemaal al weten heb ik de orkaan zonder schade overleefd. Op een bak water en een paar omgevallen bomen na viel het uiteindelijk allemaal reuze mee hier en moet ik bekennen dat ik niet echt het idee had dat ik in een orkaan zat. Ook in de rest van Mexico valt de schade gelukkig mee omdat de zwaarst gemeten orkaan van het westelijk halfrond ooit geen beter punt had kunnen kiezen om aan land te komen; tussen twee steden en nabij bergen die de orkaan snel in kracht lieten afnemen.

Julia, één van de vrijwilligers hier besloot in haar eerste week al dat ze niet lang wilde blijven door de manier waarop Nick zijn vrijwilligers behandelt. Vlak voordat ze weg ging vertelde ze dat ze naar de spookstad Real de Catorce wilde maar omdat het nogal een lange reis is wilde ze dat liever niet alleen doen. Mijn nieuwsgierigheid was gewekt en nadat ik wat foto’s had bekeken via google besloot ik met haar mee te gaan. Real de Catorce werd in 1772 gesticht na een grote zilvervondst en groeide uit tot een stad van ongeveer 40.000 inwoners. De mijn zelf was in die tijd de tweede grootste ter wereld. Rond 1910-1920 werd de stad verlaten. Later is de stad herontdekt en werkt nu als potentiële toeristentrekpleister. Mijn eerste indruk bij aankomst in de avond viel een beetje tegen; wat nou spookstad?! Gelukkig heb ik in de dagen daarna mijn mening kunnen herzien.

Op onze eerste volle dag gingen we ’s morgens met een jeep langs een paar lager gelegen ruïnes van een oude fabriek en vervolgens de woestijn in. In de woestijn lieten ze ons een soort cactus zien waar je high van kan worden. De mensen daar geloven dat je op hun heilige plaats (een berg waarvan ze geloven dat het het midden van het universum is) minstens 5 keer in je leven high moet worden. Het idee is dat je tijdens die ceremonie al je negatieve energie kwijt raakt en vol positieve energie terug komt. ‘s Middags gingen we zelf op onderzoek uit en maakte we een wandeling naar een aantal wat hoger gelegen ruïnes die de naam spookstad echt eer aan deden, vooral omdat er naast ons helemaal niemand aanwezig was. Op de weg omhoog zagen we ook een interessante ruïne in de kloof waarvan we geen idee hadden hoe we er moesten komen (duidelijk een klusje voor de volgende dag!). De bestrating bij de hoger gelegen ruïnes lag er nog vrij netjes bij maar verder was alles om ons heen ruïne inclusief een gebouw wat duidelijk herkenbaar was als kerk. We kwamen hier ook twee mega diepe gaten tegen die fungeerden als oude mijnschachten. Eerder die dag probeerden we er al achter te komen waar de mijn was en of je er in kon maar iedereen vertelde ons dat de mijn niet toegankelijk is voor publiek en niemand wilde ons vertellen waar hij was. Op onze weg terug kwamen we langs verschillende kraampjes waar ze ammonieten en andere fossielen verkochten, ook hier probeerde we uit te vogelen waar deze gevonden werden maar in eerste instantie wilde niemand het ons vertellen. Uiteindelijk vonden we een man die bereid was om het ons te laten zien en we spraken af hem de volgende dag om 15.30 te ontmoeten.

De volgende dag maakten we ’s morgens te paard een rit door de adembenemende bergachtige omgeving vol ruïnes en cactussen. Ik geloof niet dat ik ooit in mijn leven zo veel en zo veel verschillende cactussen heb gezien! ’s Middags was het tijd voor onze meeting met de man die ons de fossielen vindplaats zou laten zien. Toen we aankwamen bij zijn kraam bleek de man ladderzat, hij stonk enorm naar alcohol en kon nauwelijks meer normaal praten. Toch besloten we met hem mee te gaan (dronken mensen kunnen toch ook de weg nog wel vinden?). Dat was duidelijk verkeerde keuze; na 2 uur lang naar zijn gebrabbel geluisterd- en vreemde bewegingen bekeken te hebben hadden we nog totaal niet het idee dat we daadwerkelijk bij de vindplaats zouden komen. Dit vooral omdat de man om de 5 minuten stopte en beweerde dat we er waren. Toen we besloten om te keren raapte de man wanhopig wat lelijke stenen op en beweerde dat het fossielen waren. Typisch zo’n ervaring waar je achteraf hard om kan lachen maar op het moment zelf niet!

We besloten om uit te vogelen hoe we bij de eerder genoemde ruïne in de kloof konden komen. Het bleek dat er deels een grote muur omheen stond die overging in een afgrond welke te hoog was om af te springen. De aantrekkingskracht tot die ruïne was toch dusdanig groot dat we besloten door een gat in de muur met daaronder een kleine steile helling te klimmen. Eenmaal bij de ruïne was ik ieder hoekje en gaatje aan het bestuderen totdat ik een interessante ronde boog zag. In eerste instantie leek het op iets van een afwateringssysteem maar toen ik dichterbij kwam begreep ik waarom het zo moeilijk was hier te komen. ‘JULIAA, I FOUND THE MINE!!!’ ‘What are you serious?’ ‘ YES!’ De aantrekkingskracht om naar binnen te gaan was voor mij echt enorm maar gelukkig was Julia oud en wijs genoeg om mij te vertellen dat het gevaarlijk was en dat we dat beter niet konden doen. (Check het album Real de Catorce)

Ondertussen zit ik weer in Colima waar Amy, Aurelia en ik afgelopen maandag vertrokken naar Nevado de Colima. Nevado de Colima is een van de veldwerk locaties die we gebruiken om de vulkaan te observeren. Nevado zelf is de uitgewerkte voorganger van Volcan de Colima en is 4.4 km hoog. Wij zaten in een hut op 4 km hoogte welke een perfect uitzicht geeft op de vulkaan. Toen we er bijna waren kregen we ineens een berg natte as over ons heen. Binnen enkele seconden was ons zicht compleet weg en ik heb serieus nog nooit een auto zo smerig zien worden in 3 minuten tijd (zo lang duurde het ongeveer, zie foto’s!). Het laatste stukje van de weg is helaas vrij onbegaanbaar (zeker met onze truck) waardoor we 200 meter lager moesten parkeren en alle uitrusting omhoog moesten sjouwen. Eitje! Dacht ik.. Niets bleek minder waar! Na 30 stappen was ik al compleet buiten adem en voelde ik me net een oud wijf. De lagere concentratie zuurstof in de lucht is dus duidelijk voelbaar. Gelukkig voelde ik mij naast dat verder prima op die hoogte en had geen last van hoogteziekte. Helaas was dat voor Aurelia niet het geval; ze had flinke koppijn, moest overgeven en haar lippen waren paars waardoor ze uiteindelijk eerder moest afdalen om erger te voorkomen. Eigenlijk waren de eerste 24 uur sowieso niet veel soeps, we zaten namelijk in een wolk waardoor we helemaal niets konden zien en het steenkoud was. Gelukkig maakte de volgende dag alles meer dan goed waarbij we kraakhelder weer hadden en we 4 explosies mochten bezichtigen! (Check het album Nevado de Colima)

Liefs Marloes