Maandag 16 november was het zo ver; op naar Isla Socorro! Socorro is een vulkanisch eiland zo’n 600 km uit de Mexicaanse kust waar alleen Mexicaans marine personeel en wetenschappers worden toegelaten. Met andere woorden: geen normale Mexicaan of toerist mag er aan land komen. Een unieke kans dus!

Met een minibusje reden Sönke, Amy, ik en vier Mexicaanse studenten vanuit Colima naar Manzanillo vanwaar onze boot zou vertrekken. De boot waarmee we de oversteek maakten was een WOII mijnenveger. Oud oke, maar jemig wat was dat ding traag zeg! Het duurde maar liefst 38 uur voordat we eindelijk Socorro bereikten. Ook de bootreis zelf was een hele ervaring waarbij we 4 nachten op het dek hebben geslapen. Op de avond van vertrek gaf de kapitein ongeveer een half uur durende speech in het Spaans over de regels op de boot. Sönke, Amy en ik begrepen er op een paar woorden na maar vrij weinig van dus we vroegen de Mexicaanse studenten of er nog iets belangrijks was gezegd. ‘Nee’ was het antwoord waar ik vanaf het begin af aan mijn twijfels over had en dat hebben we geweten....

De volgende ochtend werden we wakker rond 6.30 omdat ineens iedereen om ons heen op stond en zijn spullen op begon te ruimen. Aangezien iedereen het deed volgden wij ook maar. Later bleek dat dit moest omdat de kapitein vanaf dit tijdstip rondjes op het dek wilde ‘rennen’. Niet echt prettig wakker worden als je van niets weet (eerste puntje dat de studenten ons wel even hadden mogen vertellen)!

Bij daglicht besloten Amy en ik de boot te gaan verkennen. Een mannetje bood ons aan om een foto van ons te maken en gaf ons vervolgens allebei een helm waarmee we op de foto moesten. Dat werd ons niet in dank afgenomen want al gauw kwam er een officieer kwaad aangelopen en zei dat het verboden was met militaire middelen op de foto te staan. We besloten onze verkenning voort te zetten naar de voorkant van het schip. Helaas bleek dat ook dat niet was toegestaan omdat je alleen maar op delen mocht lopen die zwart geverfd waren (tweede puntje dat de studenten ons wel even hadden mogen vertellen). Ondertussen was blijkbaar de maat vol en moesten onze medereizigers op een officieel gesprek komen over Amy en mij. Daarna besloten Amy en ik vooral maar zo weinig mogelijk te bewegen zodat we niet nog meer dingen fout konden doen.

De tweede nacht was de zee erg ruig waardoor de boot behoorlijk heen en weer slingerde. We hadden de instructie gekregen om in geval van een toiletbezoek een ander wakker te maken om mee te gaan en een reddingsvest aan te trekken. Amy en ik moesten gelukkig rond dezelfde tijd plassen dus hoefden we elkaar niet wakker te maken. Helaas lagen we helemaal aan het einde van het dek en lag het hele dek bezaait met slapende mensen. Kortom, niet al te gemakkelijk om je in het donker, op een hevig slingerende boot en zonder iets waar je je aan vast kon houden door slapende mensen te maneuvreren. Waarschijnlijk voel je hem al aankomen; en ja BAF daar lag ik.. echt vol op een slapende soldaat. Gelukkig kon de soldaat in kwestie er wel om lachen en hielp me overeind.

Eenmaal op het eiland aangekomen zouden we om 14.00 een lift krijgen richting de top. Het laatste stuk, zo’n 1,5 uur zouden we lopen. 14.00 werd 15.00 en 15.00 werd 16.00 waarop we ons een beetje zorgen begonnen te maken of het nog wel mogelijk was om er voor donker te zijn. Volgens de studenten was er een probleem met de boot en kregen we geen lift omdat iedereen daar nodig was. Het plan was nu om de volgende ochtend vroeg richting de top te gaan. 5 minuten later kregen we de melding dat we per direct van het eiland moesten vertrekken of voor minimaal 2 weken moesten blijven. Helaas was 2 weken blijven geen optie en dus moesten we per direct terug. Als antwoord op mijn vraag wat er mis was met de boot kreeg ik het antwoord dat de boot beschadigd was doordat het stenen had geraakt. Een antwoord waar ik vanaf het begin af aan ernstige twijfels bij had aangezien ik niets heb gevoeld tijdens het varen, het water nogal diep was en het mij vooral onwaarschijnlijk lijkt dat de boot wel in staat is om per direct terug te varen naar de haven en niet in staat is om naar het volgende eiland te varen om ons vervolgens een paar dagen later weer op te pikken. Eenmaal terug in Colima vertelde Nick dat orkaanvorming de echte reden was voor het per direct terug varen richting Manzanillo. Echt ontzettend balen maar al met al was het een goede keuze om terug te komen want uiteindelijk is categorie 4 orkaan Sandra vrijwel recht over Socorro getrokken.

Afgelopen weekend hebben Amy, Omar en ik vulkaan Paricutin bezocht. Deze vulkaan is niet zo bekend onder de ‘normale mens’ maar waarschijnlijk wel één van de bekendste onder de geologen. Het verhaal rondom deze vulkaan is nogal spectaculair dus voor de niet geologen onder ons even een samenvatting: Begin 1943 zag een boer in het dorpje Paricutin de grond van zijn graanveld plotseling open splijten waarna hij samen met dorpsgenoten het gat heeft proberen te dichten. Toen er plotseling lava uit de spleet begon te spuiten zijn de bewoners op de vlucht geslagen. Dezelfde dag nog was de vulkaan al 10 meter hoog en een week later 100 meter hoog. De activiteit was slechts van korte duur; na 6 maanden begon de activiteit af te nemen en in 1952 is de vulkaan volledig tot rust gekomen. Echt super om dit stukje geschiedenis met eigen ogen gezien te hebben!

Op dit moment zit ik weer op Nevado de Colima (4000 meter hoogte) te genieten van het uitzicht op mijn geliefde Fuego de Colima. Het is vandaag een mooie heldere dag en ik heb tot nu toe al 4 explosies gezien!