The final story
Na drie weken geleden mijn ouders gedag te hebben gezegd in Mexico stad vloog ik naar Cancun om vervolgens via Playa del Carmen naar Cozumel te reizen voor een weekje duiken en relaxen. Omdat ik redelijk laat aan kwam in Cancun had ik eerst één nachtje een hostel geboekt in Playa del Carmen alvorens naar mijn all in 4 sterren resort in Cozumel te reizen. Ik heb ooit al eens eerder 5,5 maand in hostels geslapen maar ik moet zeggen dat ik die tijd toch echt wel gehad heb. Eén nachtje in een hostel was meer dan genoeg; het is er gewoon echt nooit stil, kamers waren een puinhoop doordat iedereen overal zijn spullen had neergegooid en er was maar 1 badkamer (waar zowel het toilet en de douche in zaten) op 26(!!) mensen. Kortom: waardeloos. Gelukkig ging ik de volgende dag richting luxe.
Ik moet zeggen dat zo’n all inclusive resort eigenlijk ook niet helemaal mijn ding is. Ik kon mezelf in ieder geval niet identificeren met het overschot van de mensen (lees: dikke luidruchtige mensen die de hele dag niets anders doen dan met hun dikke reet in de zon liggen, vreten en zuipen). Eén Canadese vent die vrijwel iedere morgen om 11.00 al dronken was spande wel echt de kroon: eerst had hij mot met het resort personeel doordat de twee prostituees die hij downtown had opgepikt niet mee naar binnen mochten, een paar dagen later was hij in de stad opgepakt toen hij in het openbaar wiet zat te roken (hij had zichzelf weer vrij gekocht voor $60,-) en tot slot hoorde ik van iemand die bij hem in het vliegtuig zat dat er bij aankomst in Canada twee agenten op hem stonden te wachten omdat hij zich zeer onredelijk had gedragen in het vliegtuig.
Gelukkig waren er ook nog een aantal wel toffe mensen in het resort; de duikers! In totaal heb ik 10 duiken gemaakt waarvan 8 op het rif en 2 in de cenotes. Het rif was mooi met veel vis en een lekkere water temperatuur (27-28 graden). Het was eagle ray seizoen waardoor ik er flink wat voorbij heb zien komen met als hoogtepunt een eagle ray die ruim 5 minuten voor onze neus bleef eten. Verder vooral veel vissen die je normaal ook op het rif tegen komt, een aantal zusterhaaien en de Cozumel splendid toadfish. Die laatste vis komt alleen voor op het Cozumel rif en schuilt zich meestal op in een holletje waardoor hij nog niet zo makkelijk te vinden is.
De cenotes waren ook echt super tof. Een cenote is eigenlijk beter bekend als ‘sinkhole’, in Mexico worden ze echter cenotes genoemd doordat de maya’s deze naam vroeger voor ze bedacht hebben. Eigenlijk dus gewoon een grot! Toch is het wel een stukje veiliger dan grotduiken omdat je hierbij altijd het daglicht kan zien en dus weet waar je heen moet in geval van nood. Volgens mij is het ook gewoon mooier want bij dit soort duiken kan je tenminste ook nog wat zien zonder lamp en ervaar je een zeer mooi kleurenspel als je richting het daglicht kijkt.
Na mijn relaxte duikweek op Cozumel ging ik weer terug naar Cancun om daar mijn broer Johan van het vliegveld te halen. Johan heeft dezelfde ‘ik zie wel/het komt wel goed’ houding als ik dus bij zijn aankomst hadden we eigenlijk nog totaal geen plan wat we in de volgende twee weken zouden gaan doen. Hierdoor ontstond al snel het plan om op dag 1 plannen te maken. Uiteindelijk zijn we via verschillende plaatsen aan de kust met bussen omlaag gereisd naar ons einddoel Palenque. Vanuit Palenque zijn we uiteindelijk weer naar Cancun gevlogen.
Onze eerste activiteit was het onderwater museum MUSA in Cancun. In dit museum staan ruim 500 beelden die gemaakt zijn van een speciaal soort beton waar koralen makkelijk op kunnen groeien. Het rif wat oorspronkelijk op deze plek stond is een aantal jaren geleden namelijk volledig verwoest door orkaan Wilma. Een erg goede en originele manier dus om het rif een nieuwe kans te geven om te groeien en zeker iets wat je moet zien als je in Cancun bent!
Daarna zijn we naar Playa del Carmen gereisd waar we graag naar een natuurpark wilden waar je kon zwemmen door rivieren en cenotes. Helaas werkte het weer niet mee waardoor we een ander plan moesten bedenken. Uiteindelijk zijn we beland bij Rio Secreto, een zeer mooie druipsteengrot/cenote. Enige nadeel was dat het verboden was om je camera mee te nemen. Er ging wel een fotograaf mee om foto’s te maken die je na afloop kon kopen voor 79 dollar, WAT EEN AFZETTERS! Voor die prijs verwacht je ze stuk voor stuk op canvas afgedrukt in plaats van digitaal op een Cd’tje! Het mooie was dan weer wel dat we op het einde gevraagd werden om een tevredenheidsenquête in te vullen waarin ook ruimte was voor overige opmerkingen. Iedereen uit onze groep had zonder dat we het van elkaar wisten opgeschreven dat 79 dollar voor een paar foto’s absolute afzetterij is. Ik vermoed dat we vast niet de eerste waren die dat benoemden dus ik ben benieuwd of ze überhaupt wel iets doen met het commentaar.
De volgende plaats op ons programma was Tulum waar we onze eerste Maya ruïnes hebben bekeken. Vanuit hier hebben we ook een auto gehuurd om naar Chichen Itza te reizen. Chichen Itza is een van de bekendste Maya steden in Mexico en dat is niet voor niets, de gebouwen zijn erg indrukwekkend en in een zeer goede staat.
Hierna zijn we door gereisd naar Bacalar. Bacalar is een meer met strak blauw water in heel veel verschillende kleuren. Als je er bent krijg je een beetje het idee van de Bahamas alleen dan is het ‘maar’ een meer. Hier hebben we een Kayak tour gedaan bij een in Bacalar gestrande hippie. Goede prijs, super aardige vent en heel relax om door zo’n mooie omgeving te dobberen. Echt een topervaring!
Tot slot eindigde we in Palenque. Hier zijn we op de eerste dag naar een ecopark geweest, een soort dierentuin waarvan alle aanwezige dieren waren gered (uit de handen van handelaren, door ontbossing etc.) en het bij sommige dieren ook de bedoeling is dat ze weer in het wild uitgezet worden. Stuk leuker dus dan Artis in Amsterdam! :)
De volgende dag zijn we naar twee watervallen geweest waarvan de tweede ook weer adembenemend mooi was. Aqua Azul (blauw water) was de naam en blauw was het zeker! Ik zeg: check de foto’s.
Onze laatste dag in Palenque zijn we naar de Palenque Maya ruïnes geweest. Hier hadden we een gids die ons het een en ander uitgelegd heeft over hun geloof en tempels. Damn wat hadden die mensen al een kennis in huis zeg! Palenque is sowieso wel een heel andere ervaring dan al de ruïnes die ik eerder gezien heb omdat ze onderdeel zijn van een nationaal park en dus omgeven worden door jungle. Een klein deel van Palenque is ontbost en gerestaureerd maar de rest blijft in de huidige staat in de jungle. Wij hebben zelf ook een stukje van de jungle gezien met hier en daar wat heuvels waar tempels onder liggen en aapjes in de bomen. Tip: ga niet onder die apen staan want dan poepen en plassen ze naar beneden als ze mensen zien!
Op het moment zit ik weer in Mexico stad waar ik nog één nachtje slaap en dan naar huis vlieg..... :(
Anyway: Tot snel!
The final story
Na drie weken geleden mijn ouders gedag te hebben gezegd in Mexico stad vloog ik naar Cancun om vervolgens via Playa del Carmen naar Cozumel te reizen voor een weekje duiken en relaxen. Omdat ik redelijk laat aan kwam in Cancun had ik eerst één nachtje een hostel geboekt in Playa del Carmen alvorens naar mijn all in 4 sterren resort in Cozumel te reizen. Ik heb ooit al eens eerder 5,5 maand in hostels geslapen maar ik moet zeggen dat ik die tijd toch echt wel gehad heb. Eén nachtje in een hostel was meer dan genoeg; het is er gewoon echt nooit stil, kamers waren een puinhoop doordat iedereen overal zijn spullen had neergegooid en er was maar 1 badkamer (waar zowel het toilet en de douche in zaten) op 26(!!) mensen. Kortom: waardeloos. Gelukkig ging ik de volgende dag richting luxe.
Ik moet zeggen dat zo’n all inclusive resort eigenlijk ook niet helemaal mijn ding is. Ik kon mezelf in ieder geval niet identificeren met het overschot van de mensen (lees: dikke luidruchtige mensen die de hele dag niets anders doen dan met hun dikke reet in de zon liggen, vreten en zuipen). Eén Canadese vent die vrijwel iedere morgen om 11.00 al dronken was spande wel echt de kroon: eerst had hij mot met het resort personeel doordat de twee prostituees die hij downtown had opgepikt niet mee naar binnen mochten, een paar dagen later was hij in de stad opgepakt toen hij in het openbaar wiet zat te roken (hij had zichzelf weer vrij gekocht voor $60,-) en tot slot hoorde ik van iemand die bij hem in het vliegtuig zat dat er bij aankomst in Canada twee agenten op hem stonden te wachten omdat hij zich zeer onredelijk had gedragen in het vliegtuig.
Gelukkig waren er ook nog een aantal wel toffe mensen in het resort; de duikers! In totaal heb ik 10 duiken gemaakt waarvan 8 op het rif en 2 in de cenotes. Het rif was mooi met veel vis en een lekkere water temperatuur (27-28 graden). Het was eagle ray seizoen waardoor ik er flink wat voorbij heb zien komen met als hoogtepunt een eagle ray die ruim 5 minuten voor onze neus bleef eten. Verder vooral veel vissen die je normaal ook op het rif tegen komt, een aantal zusterhaaien en de Cozumel splendid toadfish. Die laatste vis komt alleen voor op het Cozumel rif en schuilt zich meestal op in een holletje waardoor hij nog niet zo makkelijk te vinden is.
De cenotes waren ook echt super tof. Een cenote is eigenlijk beter bekend als ‘sinkhole’, in Mexico worden ze echter cenotes genoemd doordat de maya’s deze naam vroeger voor ze bedacht hebben. Eigenlijk dus gewoon een grot! Toch is het wel een stukje veiliger dan grotduiken omdat je hierbij altijd het daglicht kan zien en dus weet waar je heen moet in geval van nood. Volgens mij is het ook gewoon mooier want bij dit soort duiken kan je tenminste ook nog wat zien zonder lamp en ervaar je een zeer mooi kleurenspel als je richting het daglicht kijkt.
Na mijn relaxte duikweek op Cozumel ging ik weer terug naar Cancun om daar mijn broer Johan van het vliegveld te halen. Johan heeft dezelfde ‘ik zie wel/het komt wel goed’ houding als ik dus bij zijn aankomst hadden we eigenlijk nog totaal geen plan wat we in de volgende twee weken zouden gaan doen. Hierdoor ontstond al snel het plan om op dag 1 plannen te maken. Uiteindelijk zijn we via verschillende plaatsen aan de kust met bussen omlaag gereisd naar ons einddoel Palenque. Vanuit Palenque zijn we uiteindelijk weer naar Cancun gevlogen.
Onze eerste activiteit was het onderwater museum MUSA in Cancun. In dit museum staan ruim 500 beelden die gemaakt zijn van een speciaal soort beton waar koralen makkelijk op kunnen groeien. Het rif wat oorspronkelijk op deze plek stond is een aantal jaren geleden namelijk volledig verwoest door orkaan Wilma. Een erg goede en originele manier dus om het rif een nieuwe kans te geven om te groeien en zeker iets wat je moet zien als je in Cancun bent!
Daarna zijn we naar Playa del Carmen gereisd waar we graag naar een natuurpark wilden waar je kon zwemmen door rivieren en cenotes. Helaas werkte het weer niet mee waardoor we een ander plan moesten bedenken. Uiteindelijk zijn we beland bij Rio Secreto, een zeer mooie druipsteengrot/cenote. Enige nadeel was dat het verboden was om je camera mee te nemen. Er ging wel een fotograaf mee om foto’s te maken die je na afloop kon kopen voor 79 dollar, WAT EEN AFZETTERS! Voor die prijs verwacht je ze stuk voor stuk op canvas afgedrukt in plaats van digitaal op een Cd’tje! Het mooie was dan weer wel dat we op het einde gevraagd werden om een tevredenheidsenquête in te vullen waarin ook ruimte was voor overige opmerkingen. Iedereen uit onze groep had zonder dat we het van elkaar wisten opgeschreven dat 79 dollar voor een paar foto’s absolute afzetterij is. Ik vermoed dat we vast niet de eerste waren die dat benoemden dus ik ben benieuwd of ze überhaupt wel iets doen met het commentaar.
De volgende plaats op ons programma was Tulum waar we onze eerste Maya ruïnes hebben bekeken. Vanuit hier hebben we ook een auto gehuurd om naar Chichen Itza te reizen. Chichen Itza is een van de bekendste Maya steden in Mexico en dat is niet voor niets, de gebouwen zijn erg indrukwekkend en in een zeer goede staat.
Hierna zijn we door gereisd naar Bacalar. Bacalar is een meer met strak blauw water in heel veel verschillende kleuren. Als je er bent krijg je een beetje het idee van de Bahamas alleen dan is het ‘maar’ een meer. Hier hebben we een Kayak tour gedaan bij een in Bacalar gestrande hippie. Goede prijs, super aardige vent en heel relax om door zo’n mooie omgeving te dobberen. Echt een topervaring!
Tot slot eindigde we in Palenque. Hier zijn we op de eerste dag naar een ecopark geweest, een soort dierentuin waarvan alle aanwezige dieren waren gered (uit de handen van handelaren, door ontbossing etc.) en het bij sommige dieren ook de bedoeling is dat ze weer in het wild uitgezet worden. Stuk leuker dus dan Artis in Amsterdam! :)
De volgende dag zijn we naar twee watervallen geweest waarvan de tweede ook weer adembenemend mooi was. Aqua Azul (blauw water) was de naam en blauw was het zeker! Ik zeg: check de foto’s.
Onze laatste dag in Palenque zijn we naar de Palenque Maya ruïnes geweest. Hier hadden we een gids die ons het een en ander uitgelegd heeft over hun geloof en tempels. Damn wat hadden die mensen al een kennis in huis zeg! Palenque is sowieso wel een heel andere ervaring dan al de ruïnes die ik eerder gezien heb omdat ze onderdeel zijn van een nationaal park en dus omgeven worden door jungle. Een klein deel van Palenque is ontbost en gerestaureerd maar de rest blijft in de huidige staat in de jungle. Wij hebben zelf ook een stukje van de jungle gezien met hier en daar wat heuvels waar tempels onder liggen en aapjes in de bomen. Tip: ga niet onder die apen staan want dan poepen en plassen ze naar beneden als ze mensen zien!
Op het moment zit ik weer in Mexico stad waar ik nog één nachtje slaap en dan naar huis vlieg..... :(
Anyway: Tot snel!
Dag prachtige vulkaan
Mijn laatste veldtrip was ook gelijk de trip waar ik vanaf het begin af aan het meest naar uit gekeken heb: El Playon. El Playon is de ‘vlakte’ tussen Fuego de Colima en Nevado de Colima op zo’n 3000 m hoogte. Vanaf hier heb je een perfect uitzicht op de vulkaan of eigenlijk zit je er al half op en kan je dus de top goed zien. Dit gebied bevindt zich binnen de exclusion zone waardoor ons verblijf dus niet geheel zonder risico was. Gemakkelijk was het ook zeker niet want het betekende 2 nachten kamperen in temperaturen onder het vriespunt (wakker worden en je afvragen of je neus er nog wel aan zit) en om er te komen moesten we een enorm steile helling af (en weer op) met een rugzak van meer dan 20 kilo. Eenmaal aangekomen was het gelijk duidelijk waarom dit gebied binnen de exclusion zone valt; alle begroeiing zat bezaaid onder een dikke laag as. Het doel van deze trip was om een aantal asemmers te legen en samples te verzamelen van de lava flow van februari 2015. Deze flow was niet heel groot waardoor we vrij hoog de vulkaan op moesten om een sample te kunnen verzamelen. Op de eerste dag gingen we naar deze flow welke volgens Nick de absolute grens was van hoe ver het nog ‘veilig’ was. De volgende dag bleek hij hier echter compleet naast te zitten toen we een explosie aanschouwden waarbij een deel van het puin terecht kwam op de plaats waar wij die dag ervoor gestaan hadden... Oeps! Al met al vond ik het een fantastische ervaring om meerdere explosies van zo dichtbij te hebben meegemaakt, op ruik afstand geweest te zijn van de krater en om ’s nachts meerdere malen gewekt te worden door het geluid van een uitbarsting!
Ondertussen heb ik afscheid genomen van mijn geliefde vulkaan en zit ik nu in Mexico stad met mijn ouders, die vorige week zondag zijn aangekomen en 1 januari weer naar huis vliegen. Vanaf hier heb ik gelukkig wel uitzicht op een ander juweeltje: Popocatépetl! Omdat mijn ouders Colima ook graag wilden zien heb ik wel op een super manier afscheid kunnen nemen door net als vrijwel in het begin er in een klein vliegtuigje overheen te vliegen! Gezien de recente activiteit (meer as in de explosies en meer lava) denkt Nick dat er wellicht een nieuwe lavadome in de krater aan het groeien is dus ik was erg benieuwd of je hier al iets van kon zien. Helaas was dit nog niet het geval en leek de krater eerder nog dieper geworden sinds mijn vorige vliegtochtje. Verder heb ik tot nu toe met mijn ouders vooral veel oude Azteken steden bekeken; wat kunnen die bouwen zeg! Check de foto’s want zie vertellen meer dan wat ik kan typen :)
Volgende week een weekje duiken in mn eentje op Isla Cozumel en dan nog 2 weekjes rondreizen met broer Johan!
'Socorro' en Paricutin
Maandag 16 november was het zo ver; op naar Isla Socorro! Socorro is een vulkanisch eiland zo’n 600 km uit de Mexicaanse kust waar alleen Mexicaans marine personeel en wetenschappers worden toegelaten. Met andere woorden: geen normale Mexicaan of toerist mag er aan land komen. Een unieke kans dus!
Met een minibusje reden Sönke, Amy, ik en vier Mexicaanse studenten vanuit Colima naar Manzanillo vanwaar onze boot zou vertrekken. De boot waarmee we de oversteek maakten was een WOII mijnenveger. Oud oke, maar jemig wat was dat ding traag zeg! Het duurde maar liefst 38 uur voordat we eindelijk Socorro bereikten. Ook de bootreis zelf was een hele ervaring waarbij we 4 nachten op het dek hebben geslapen. Op de avond van vertrek gaf de kapitein ongeveer een half uur durende speech in het Spaans over de regels op de boot. Sönke, Amy en ik begrepen er op een paar woorden na maar vrij weinig van dus we vroegen de Mexicaanse studenten of er nog iets belangrijks was gezegd. ‘Nee’ was het antwoord waar ik vanaf het begin af aan mijn twijfels over had en dat hebben we geweten....
De volgende ochtend werden we wakker rond 6.30 omdat ineens iedereen om ons heen op stond en zijn spullen op begon te ruimen. Aangezien iedereen het deed volgden wij ook maar. Later bleek dat dit moest omdat de kapitein vanaf dit tijdstip rondjes op het dek wilde ‘rennen’. Niet echt prettig wakker worden als je van niets weet (eerste puntje dat de studenten ons wel even hadden mogen vertellen)!
Bij daglicht besloten Amy en ik de boot te gaan verkennen. Een mannetje bood ons aan om een foto van ons te maken en gaf ons vervolgens allebei een helm waarmee we op de foto moesten. Dat werd ons niet in dank afgenomen want al gauw kwam er een officieer kwaad aangelopen en zei dat het verboden was met militaire middelen op de foto te staan. We besloten onze verkenning voort te zetten naar de voorkant van het schip. Helaas bleek dat ook dat niet was toegestaan omdat je alleen maar op delen mocht lopen die zwart geverfd waren (tweede puntje dat de studenten ons wel even hadden mogen vertellen). Ondertussen was blijkbaar de maat vol en moesten onze medereizigers op een officieel gesprek komen over Amy en mij. Daarna besloten Amy en ik vooral maar zo weinig mogelijk te bewegen zodat we niet nog meer dingen fout konden doen.
De tweede nacht was de zee erg ruig waardoor de boot behoorlijk heen en weer slingerde. We hadden de instructie gekregen om in geval van een toiletbezoek een ander wakker te maken om mee te gaan en een reddingsvest aan te trekken. Amy en ik moesten gelukkig rond dezelfde tijd plassen dus hoefden we elkaar niet wakker te maken. Helaas lagen we helemaal aan het einde van het dek en lag het hele dek bezaait met slapende mensen. Kortom, niet al te gemakkelijk om je in het donker, op een hevig slingerende boot en zonder iets waar je je aan vast kon houden door slapende mensen te maneuvreren. Waarschijnlijk voel je hem al aankomen; en ja BAF daar lag ik.. echt vol op een slapende soldaat. Gelukkig kon de soldaat in kwestie er wel om lachen en hielp me overeind.
Eenmaal op het eiland aangekomen zouden we om 14.00 een lift krijgen richting de top. Het laatste stuk, zo’n 1,5 uur zouden we lopen. 14.00 werd 15.00 en 15.00 werd 16.00 waarop we ons een beetje zorgen begonnen te maken of het nog wel mogelijk was om er voor donker te zijn. Volgens de studenten was er een probleem met de boot en kregen we geen lift omdat iedereen daar nodig was. Het plan was nu om de volgende ochtend vroeg richting de top te gaan. 5 minuten later kregen we de melding dat we per direct van het eiland moesten vertrekken of voor minimaal 2 weken moesten blijven. Helaas was 2 weken blijven geen optie en dus moesten we per direct terug. Als antwoord op mijn vraag wat er mis was met de boot kreeg ik het antwoord dat de boot beschadigd was doordat het stenen had geraakt. Een antwoord waar ik vanaf het begin af aan ernstige twijfels bij had aangezien ik niets heb gevoeld tijdens het varen, het water nogal diep was en het mij vooral onwaarschijnlijk lijkt dat de boot wel in staat is om per direct terug te varen naar de haven en niet in staat is om naar het volgende eiland te varen om ons vervolgens een paar dagen later weer op te pikken. Eenmaal terug in Colima vertelde Nick dat orkaanvorming de echte reden was voor het per direct terug varen richting Manzanillo. Echt ontzettend balen maar al met al was het een goede keuze om terug te komen want uiteindelijk is categorie 4 orkaan Sandra vrijwel recht over Socorro getrokken.
Afgelopen weekend hebben Amy, Omar en ik vulkaan Paricutin bezocht. Deze vulkaan is niet zo bekend onder de ‘normale mens’ maar waarschijnlijk wel één van de bekendste onder de geologen. Het verhaal rondom deze vulkaan is nogal spectaculair dus voor de niet geologen onder ons even een samenvatting: Begin 1943 zag een boer in het dorpje Paricutin de grond van zijn graanveld plotseling open splijten waarna hij samen met dorpsgenoten het gat heeft proberen te dichten. Toen er plotseling lava uit de spleet begon te spuiten zijn de bewoners op de vlucht geslagen. Dezelfde dag nog was de vulkaan al 10 meter hoog en een week later 100 meter hoog. De activiteit was slechts van korte duur; na 6 maanden begon de activiteit af te nemen en in 1952 is de vulkaan volledig tot rust gekomen. Echt super om dit stukje geschiedenis met eigen ogen gezien te hebben!
Op dit moment zit ik weer op Nevado de Colima (4000 meter hoogte) te genieten van het uitzicht op mijn geliefde Fuego de Colima. Het is vandaag een mooie heldere dag en ik heb tot nu toe al 4 explosies gezien!
Real de Catorce en Nevado de Colima
Hoi allemaal!
Mijn laatste verhaaltje is alweer even geleden en eindigde in een cliffhanger, hoog tijd dus voor een nieuw verhaal. Zoals jullie ongetwijfeld allemaal al weten heb ik de orkaan zonder schade overleefd. Op een bak water en een paar omgevallen bomen na viel het uiteindelijk allemaal reuze mee hier en moet ik bekennen dat ik niet echt het idee had dat ik in een orkaan zat. Ook in de rest van Mexico valt de schade gelukkig mee omdat de zwaarst gemeten orkaan van het westelijk halfrond ooit geen beter punt had kunnen kiezen om aan land te komen; tussen twee steden en nabij bergen die de orkaan snel in kracht lieten afnemen.
Julia, één van de vrijwilligers hier besloot in haar eerste week al dat ze niet lang wilde blijven door de manier waarop Nick zijn vrijwilligers behandelt. Vlak voordat ze weg ging vertelde ze dat ze naar de spookstad Real de Catorce wilde maar omdat het nogal een lange reis is wilde ze dat liever niet alleen doen. Mijn nieuwsgierigheid was gewekt en nadat ik wat foto’s had bekeken via google besloot ik met haar mee te gaan. Real de Catorce werd in 1772 gesticht na een grote zilvervondst en groeide uit tot een stad van ongeveer 40.000 inwoners. De mijn zelf was in die tijd de tweede grootste ter wereld. Rond 1910-1920 werd de stad verlaten. Later is de stad herontdekt en werkt nu als potentiële toeristentrekpleister. Mijn eerste indruk bij aankomst in de avond viel een beetje tegen; wat nou spookstad?! Gelukkig heb ik in de dagen daarna mijn mening kunnen herzien.
Op onze eerste volle dag gingen we ’s morgens met een jeep langs een paar lager gelegen ruïnes van een oude fabriek en vervolgens de woestijn in. In de woestijn lieten ze ons een soort cactus zien waar je high van kan worden. De mensen daar geloven dat je op hun heilige plaats (een berg waarvan ze geloven dat het het midden van het universum is) minstens 5 keer in je leven high moet worden. Het idee is dat je tijdens die ceremonie al je negatieve energie kwijt raakt en vol positieve energie terug komt. ‘s Middags gingen we zelf op onderzoek uit en maakte we een wandeling naar een aantal wat hoger gelegen ruïnes die de naam spookstad echt eer aan deden, vooral omdat er naast ons helemaal niemand aanwezig was. Op de weg omhoog zagen we ook een interessante ruïne in de kloof waarvan we geen idee hadden hoe we er moesten komen (duidelijk een klusje voor de volgende dag!). De bestrating bij de hoger gelegen ruïnes lag er nog vrij netjes bij maar verder was alles om ons heen ruïne inclusief een gebouw wat duidelijk herkenbaar was als kerk. We kwamen hier ook twee mega diepe gaten tegen die fungeerden als oude mijnschachten. Eerder die dag probeerden we er al achter te komen waar de mijn was en of je er in kon maar iedereen vertelde ons dat de mijn niet toegankelijk is voor publiek en niemand wilde ons vertellen waar hij was. Op onze weg terug kwamen we langs verschillende kraampjes waar ze ammonieten en andere fossielen verkochten, ook hier probeerde we uit te vogelen waar deze gevonden werden maar in eerste instantie wilde niemand het ons vertellen. Uiteindelijk vonden we een man die bereid was om het ons te laten zien en we spraken af hem de volgende dag om 15.30 te ontmoeten.
De volgende dag maakten we ’s morgens te paard een rit door de adembenemende bergachtige omgeving vol ruïnes en cactussen. Ik geloof niet dat ik ooit in mijn leven zo veel en zo veel verschillende cactussen heb gezien! ’s Middags was het tijd voor onze meeting met de man die ons de fossielen vindplaats zou laten zien. Toen we aankwamen bij zijn kraam bleek de man ladderzat, hij stonk enorm naar alcohol en kon nauwelijks meer normaal praten. Toch besloten we met hem mee te gaan (dronken mensen kunnen toch ook de weg nog wel vinden?). Dat was duidelijk verkeerde keuze; na 2 uur lang naar zijn gebrabbel geluisterd- en vreemde bewegingen bekeken te hebben hadden we nog totaal niet het idee dat we daadwerkelijk bij de vindplaats zouden komen. Dit vooral omdat de man om de 5 minuten stopte en beweerde dat we er waren. Toen we besloten om te keren raapte de man wanhopig wat lelijke stenen op en beweerde dat het fossielen waren. Typisch zo’n ervaring waar je achteraf hard om kan lachen maar op het moment zelf niet!
We besloten om uit te vogelen hoe we bij de eerder genoemde ruïne in de kloof konden komen. Het bleek dat er deels een grote muur omheen stond die overging in een afgrond welke te hoog was om af te springen. De aantrekkingskracht tot die ruïne was toch dusdanig groot dat we besloten door een gat in de muur met daaronder een kleine steile helling te klimmen. Eenmaal bij de ruïne was ik ieder hoekje en gaatje aan het bestuderen totdat ik een interessante ronde boog zag. In eerste instantie leek het op iets van een afwateringssysteem maar toen ik dichterbij kwam begreep ik waarom het zo moeilijk was hier te komen. ‘JULIAA, I FOUND THE MINE!!!’ ‘What are you serious?’ ‘ YES!’ De aantrekkingskracht om naar binnen te gaan was voor mij echt enorm maar gelukkig was Julia oud en wijs genoeg om mij te vertellen dat het gevaarlijk was en dat we dat beter niet konden doen. (Check het album Real de Catorce)
Ondertussen zit ik weer in Colima waar Amy, Aurelia en ik afgelopen maandag vertrokken naar Nevado de Colima. Nevado de Colima is een van de veldwerk locaties die we gebruiken om de vulkaan te observeren. Nevado zelf is de uitgewerkte voorganger van Volcan de Colima en is 4.4 km hoog. Wij zaten in een hut op 4 km hoogte welke een perfect uitzicht geeft op de vulkaan. Toen we er bijna waren kregen we ineens een berg natte as over ons heen. Binnen enkele seconden was ons zicht compleet weg en ik heb serieus nog nooit een auto zo smerig zien worden in 3 minuten tijd (zo lang duurde het ongeveer, zie foto’s!). Het laatste stukje van de weg is helaas vrij onbegaanbaar (zeker met onze truck) waardoor we 200 meter lager moesten parkeren en alle uitrusting omhoog moesten sjouwen. Eitje! Dacht ik.. Niets bleek minder waar! Na 30 stappen was ik al compleet buiten adem en voelde ik me net een oud wijf. De lagere concentratie zuurstof in de lucht is dus duidelijk voelbaar. Gelukkig voelde ik mij naast dat verder prima op die hoogte en had geen last van hoogteziekte. Helaas was dat voor Aurelia niet het geval; ze had flinke koppijn, moest overgeven en haar lippen waren paars waardoor ze uiteindelijk eerder moest afdalen om erger te voorkomen. Eigenlijk waren de eerste 24 uur sowieso niet veel soeps, we zaten namelijk in een wolk waardoor we helemaal niets konden zien en het steenkoud was. Gelukkig maakte de volgende dag alles meer dan goed waarbij we kraakhelder weer hadden en we 4 explosies mochten bezichtigen! (Check het album Nevado de Colima)
Liefs Marloes
Mother Nature
Oke.. het is midden in de nacht en ik ben hyper. Dat wat gisteravond nog werd geclassificeerd als een categorie 1 orkaan die zou gaan uitgroeien naar een categorie 3 is binnen 24 uur veranderd in een heus monster van categorie 5! Vandaag was het weer ook behoorlijk bizar: geen zon, geen wind en geen regen maar wel een compleet wit wolkendek boven ons en veel mensen met hoofdpijn vanwege de plotselinge luchtdrukdaling.
Net als mn vulkaantje kan ik helaas niet ontkennen dat ook dit ding er prachtig uit ziet wat er voor zorgt dat ik mijn ogen nauwelijks van de satellietbeelden kan houden. Zoals het er nu naar uit ziet zitten wij op de flank en ook niet direct aan de kust dus de volle lading zullen we gelukkig niet krijgen. Eigenlijk heb ik geen flauw idee wat ik wel kan verwachten en het voelt allemaal een beetje onwerkelijk. Ik vrees echter wel voor een hoop mensenlevens direct aan de kust waar Patricia aan land zal komen :(
Genoeg over de orkaan, m’n blog gaat immers over mijn avonturen op de vulkaan! Vrijdag 9 oktober ben ik voor het eerst binnen de ‘exclusion zone’ geweest tot op ongeveer 1,8 km van de krater. Het doel was om wat temperaturen te meten van de pyroclastic flow en om te bekijken of de lava flow tot stilstand is gekomen. Beide afzettingen dateren van juli. Zodra je binnen de exclusion zone komt is het behoorlijk duidelijk waarom je daar niet mag komen. We liepen vrijwel de hele dag over de pyroclastic flow. Deze flow heeft een enorm dal compleet opgevuld en alles op zijn pad vernietigd. In de periode van juli tot nu is de pyroclastic flow alweer voor een groot deel uitgesleten door lahars (vulkanische modderstromen) welke je ook liever niet op je pad krijgt. Bizar vond ik dat grote delen van de pyroclastic flow nog steeds heet waren en we meerdere malen temperaturen van boven 100 graden gemeten hebben, 3 maanden na dato! De lava flow zelf is echt gigantisch en heeft rotsblokken naast zich liggen die je absoluut niet op je kop wil krijgen. Gedurende deze dag hebben we 5 explosies mogen aanschouwen en heb ik mijn felbegeerde Marloes + explosie foto verkregen. Kortom: een ervaring die je pas aan je moeder vertelt als je weer veilig ‘thuis’ bent!
Tot slot toch weer terug naar de situatie van nu: het is zeer waarschijnlijk dat er vandaag een aantal grote lahars zullen ontstaan (veroorzaakt door de grote hoeveelheid regen die gepaard gaat met de orkaan) en dus zijn er gisteren alvast mensen geëvacueerd.
Verder zal alleen de tijd leren wat er vandaag allemaal gaat gebeuren!
Liefs Marloes
P.S. Raak aub niet gelijk in paniek als ik straks niet meer reageer! Waarschijnlijk is het slechts stroomuitval en ben ik oke ;)
Mexico part 2
Het onbekende willen verkennen, de drang om oude ruïnes of grotten binnen te treden wanneer er af wordt geraden om naar binnen te gaan en een verlangen om dingen te doen waarvan niet veel mensen kunnen zeggen dat ze het gedaan hebben... Geen idee of het een normaal menselijk trekje is of slechts een vreemde tik van mij. Eén ding weet ik wel: iedere ervaring die aan een of meer van bovenstaande criteria voldoet maakt me gelukkig en mijn leven een stukje completer.
Hoewel ik het hier absoluut niet de hele tijd naar mijn zin heb (door het aantal werkuren, de toestand van de computers en apparatuur waarmee ik moet werken en het ‘huis’ waarin we verblijven) krijg ik hier wel unieke kansen die ik de rest van mijn leven niet meer zal vergeten.
Zoals jullie hebben kunnen zien aan de foto’s hebben we een aantal weken geleden een vlucht gemaakt rondom de vulkaan. De vlucht duurde in totaal een uur en we maakten gebruik van een vliegtuigje waar je met 6 personen (inclusief piloot) in past. Super gaaf om de vulkaan vanuit de lucht te kunnen zien! Mijn opdracht was om zo veel mogelijk foto’s te maken voor mijn eigen ‘project’ dus eigenlijk heb ik de vulkaan vooral door de lens van de camera gezien. In het lab (al noem ik het zelf liever rommelig kantoor) ben ik bezig twee 3D modellen te maken van de krater; één van voor de grote uitbarsting van juli en één van daarna. De 3D modellen zelf worden geconstrueerd door middel van foto’s uit verschillende hoeken in elkaar te passen. Het idee is om deze modellen met elkaar te vergelijken en uiteindelijk het verloren volume (gesteente) te berekenen.
Een tweede unieke kans betreft het eiland Socorro. Dit is een vulkanisch eiland welke 600 km uit de Mexicaanse kust ligt. Op dit eiland heeft de Mexicaanse marine een basis en behalve het Mexicaanse marine personeel mag geen enkele toerist of gewone Mexicaan hier aan land komen. Blijkbaar worden er wel sporadisch geologen/vulkanologen op het eiland toegelaten en in november ben ik een van hen! Volledig geregeld is het nog niet want Nick moet toestemming vragen aan een zootje hoge marine figuren maar hij is er redelijk zeker van dat hij die toestemming gaat krijgen. Als we gaan varen we mee met een marine schip en duurt het ruim een dag om er te komen.
Verder proberen we al een aantal weken naar de lava flow ‘Monte Grande’ te gaan welke is ontstaan bij de uitbarsting van juli om te checken of die eindelijk tot stilstand is gekomen. Tot nu toe zit het ons nog niet erg mee! De eerste ‘poging’ werd de avond van te voren gecanceld omdat het weer toch niet goed genoeg was. De tweede en derde poging werden ’s morgens gecanceld wederom omdat het weer niet mee zat. Onze vierde poging was gisteren, het weer was perfect dus we konden eindelijk op weg! Op de heenweg zagen we een explosie inclusief pyroclastic flow (zie webcam foto welke beter is dan de mijne). Na een flink eind rijden kwamen we bij de poort waarachter de forbidden zone begint. Nick vroeg mij om uit te stappen en de poort te openen maar deze bleek op slot! Omdat hij mij niet geloofde stapte hij zelf ook uit om het te checken maar uiteraard had ik gelijk. Volgens Nick was het voor het eerst sinds een jaar dat de poort op slot zat en natuurlijk had hij geen sleutel bij zich wat betekende dat we terug moesten rijden naar het dichtstbijzijnde dorp (30 min, enkele reis). Eenmaal aangekomen vond Nick na lang zoeken iemand met een sleutel. Toen Nick de sleutel aan mij gaf had ik sterk het gevoel dat dit niet de juiste sleutel was en heb dat ook uitgesproken tegen Nick. Nick zei dat die man niet 100% zeker maar toch wel 99% zeker was dat dit de goede sleutel was en vond dat we het moesten proberen. Je raad het al; ik had weer gelijk en de sleutel paste niet.... Resultaat: een chagrijnige Nick, opbouwende wolken rondom de vulkaan waardoor een nieuwe poging weinig zin meer zou hebben en een 4 uur durend autoritje voor niks! Al met al heb ik genoten van het uitzicht en was het een stuk beter dan de hele morgen in het rommelige kantoor.
Tot slot nog even een lijstje met dingen die normaal schijnen te zijn in Mexico:
-Volkswagen kevers, heeeeel veel Volkswagen kevers.
-Kleine schattige meisjes die mij omsingelen en graag met me willen praten.
-Datzelfde geldt voor mannen, ongeacht hun leeftijd.. gelukkig zijn die wel alleen!
-Vrijwel geen eten kunnen vinden zonder suiker. Het zit echt OVERAL in.
-Heel veel straatverkopers! De helft wordt vergezeld door enge muziekjes.
-Altijd slippers aan hebben en alsnog constant zwarte voeten hebben.
Liefs Marloes
P.S. Nick laat ons in een truck rijden met o.a. banden waar vrijwel geen profiel meer op zit en een handrem die niet goed werkt. Julia (een van de andere studenten) gaat een crowd funding actie opzetten om de truck te repareren zodat de kans dat we levend thuiskomen een stukje groter word. Waarschijnlijk zie je dit binnenkort verschijnen op mijn Facebook pagina!
Mexico part 1
Hoi allemaal!
Hier dan eindelijk mijn eerste verhaaltje. Excuus dat jullie er lang op moesten wachten. De reden hiervoor is dat ik simpelweg niets leuks te vertellen had, laat ik maar niet te veel in detail treden en mijn aankomst in Mexico vooral een ‘cultuurshock’ noemen. Onderstaande quotes van mijn huisgenoten zeggen waarschijnlijk genoeg over de omstandigheden in het huis;
Ethan over de douche: ‘Just stand in the middle and don’t touch anything.’
Diane over mij: ‘When there is an earthquake and we have to hide under the bed, Marloes will probably first check whether it’s clean or not.’
Verder is Nick ook niet echt een leuk persoon om voor te werken. Hij gaat volledig voorbij aan het feit dat we hier vrijwillig zitten, verwacht van alles van ons maar is zelf niet bereid om er tijd in te steken. Op de eerste dag kregen we een map met de tekst ‘welcome’ om te lezen. Een warm welkom was het zeker niet want de hele map staat vol met verwijten over fouten die studenten maken! Dat er fouten gemaakt worden is overigens helemaal niet vreemd als je bedenkt dat hij ons echt totaal niet begeleid. Alles moet worden uitgevonden via de ‘instruction sheets’ omdat hij naar eigen zeggen nogal druk is. Ik ben ervan overtuigd dat we veel van zijn werk uit handen kunnen nemen als hij ons iets meer waardering geeft en begeleiding biedt ipv het alleen maar laat weten als we iets niet goed doen. Het grootste ding waar ik op het moment mee zit is dat ik ondertussen wel weet wat ik aan het doen ben (HEEL SAAI computerwerk) maar niet weet WAARVOOR ik iets doe. Zelfs als ik die vraag stel is meneer ‘te druk’. Eigenlijk vind ik het belachelijk dat ik die vraag überhaupt moet stellen en hij dit niet uit zichzelf heeft verteld. Als vrijwilliger wil je toch op zijn minst weten wat het nut is van het werk wat je verricht of niet?
Afijn dat was het hoofdstuk Nick. Ik ben hier niet voor hem, ik ben hier voor de vulkaan! In mijn vooraf gemaakte plaatje kon ik haar zien vanaf het huis. Helaas is niets minder waar: er is maar 1 punt op de route naar de uni waarbij je er uitzicht op hebt maar aangezien het regenseizoen is zie je 9 van de 10 keer alleen maar wolken. Afgelopen dinsdag was het dan eindelijk zo ver; we gingen op veldwerk! De auto (pick-up) die we gebruiken om op locatie te komen is al een item op zich. Van buiten ziet hij er best oke uit maar schijn bedriegt! Van binnen is het een grote stofzooi met een zootje onderdelen op de grond die nodig zijn in geval van pech. Hierdoor moet je jezelf opvouwen als je op de achterbank wilt zitten. De tank met koelvloeistof is dusdanig lek dat deze voor iedere trip gevuld moet worden met water en in geval van een verre trip moet dit halverwege nog eens worden herhaald. De deur aan de kant van de bijrijder kan alleen worden geopend vanaf de binnenkant en de klep van de laadbak kan überhaupt niet open worden gedaan waardoor je alle behoorlijk zware equipment behoorlijk hoog moet optillen om het in de truck te kunnen laden. Het schijnt regelmatig voor te komen dat studenten halverwege een trip vast komen te zitten met pech. Gelukkig verliep onze reis voorspoedig.
Eenmaal op locatie was de vulkaan nergens te bekennen doordat ze was bedenkt onder een dik pakket wolken. We besloten toen in ieder geval alvast de infrasound op te stellen aangezien dit het enige apparaat is wat ook goed werkt met wolken (het meet laagfrequente geluiden die de vulkaan produceert bij een uitbarsting en wij zelf niet kunnen horen). Vlak daarna begon het as te regenen! Helaas hebben we de bijbehorende explosie niet kunnen zien. Voor de avond en nacht installeerde we de infrarood camera. Deze camera meet temperaturen en hierdoor kan je de vulkaan ook ’s nachts zien (zolang het helder is). De camera moet constant in de gaten worden gehouden aangezien het zonde is om hem aan te hebben als het bewolkt is en je zo veel mogelijk opnames wilt maken als het helder is. Daardoor werkten we ’s nachts in shifts. Ik had de shift van 00.30 tot 2.30 en om 7.00 moesten we allemaal weer op zijn. Natuurlijk kon ik niet slapen van 21.00 tot 00.30 omdat ik het idee had dat ik MOEST slapen en daardoor alleen maar de uren tot mijn shift aan het aftellen was. Op het tijdstip na had ik echt mazzel met mijn shift want vlak voor mijn shift (letterlijk 10 min ervoor) werd het helder en was de vulkaan in beeld gekomen. Ook waren er 3 explosies tijdens mijn shift die er best gaaf uit zien op de thermal camera! De rest van de nacht waren er in totaal maar 2 explosies. Sowieso was het geen straf om op te zijn want je kon letterlijk de complete melkweg bekijken en heb zelfs 3 vallende sterren gezien! Een half uur voor het einde van mijn shift kwam Diana uit de tent (wij deelden een tent en zij had de shift voor mij) en besloot mij gezelschap te houden omdat ze nog geen oog dicht had gedaan doordat ze het steenkoud had omdat haar slaapzak voor kleine kinderen bleek te zijn. Eenmaal in de tent kwam ik niet meer bij van het lachen want ik heb serieus nog nooit zo’n kleine slaapzak gezien! Ze kon er letterlijk alleen haar benen in kwijt dus ik heb haar mijn jas afgestaan zodat ze het in ieder geval nog een beetje warm kon krijgen. De volgende morgen kregen we nog een toegift van de vulkaan met 4 explosies (zie foto’s). Hopelijk kunnen we snel weer op veldwerk!
Liefs Marloes